lang verslag.

Woensdag.
Leo gaat vandaag twee mensen van kantoor, die zich bezighouden met facebook etc., de beginselen van photoshop leren. Hij zit in een aparte kamer. Als ik in de hal zit te wachten om naar Kiandutu te gaan hoor ik hem in het Engels lesgeven. Grappig!
In het begin van de ochtend leek het erop dat ik vandaag niet naar Kiandutu kon gaan omdat er geen vervoer was en niemand om me mee te neen in een matatu. Ja en alleen daar naar toe reizen kan niet. Ik vertel Joan dat ik juist vandaag wel graag wil omdat Gladys me heeft uitgenodigd om in haar huis te komen. Na een tijdje belt Joan om te vertellen dat we om kwart voor tien zullen vertrekken. Ze heeft geregeld dat ze vandaag zelf op het kantoor van KOP gaat werken. We nemen een paar grote zakken met kleding mee voor de seminars morgen.
In Kiandutu zien we Gladys en James lopen dus ik stap uit om verder met ze mee te gaan. We gaan vandaag naar een ander gedeelte van Kiandutu. Het is wat ruimer en er is meer groen. En het lijkt of de huisjes iets groter zijn. James en Gladys vragen waar Leo is want ze vertellen dat ze het gisteren een hele leuke dag hebben gevonden met hem.
Onderweg spreekt Gladys een tienermoeder aan. Later komt haar moeder (ook hoogzwanger) erbij staan. Gladys stuurt het meisje naar haar huisje en zegt dat ze daar op ons moet wachten. Ze wil namelijk met haar spreken omdat ze zich niet aan afspraken houdt. Alleen wil ze dit niet doen waar de moeder bij is. Wij gaan met de hoogzwangere moeder naar haar huisje. Het ziet er keurig uit. Er hangt een portret aan de muur en Gladys vertelt me dat dit haar man is die een maand geleden is overleden tijdens een ongeval toen hij vroeg naar zijn werk ging. Wat vreselijk. Twee maanden voor de geboorte van hun kind. James vraagt haar hoe ze nu aan geld komt. Ze vertelt dat ze blauwe alcohol verkoopt. Spiritus? Ze koopt dan een kan van vijf liter en verkoopt dit zelf in kleinere hoeveelheden. Gisteren heeft ze iemand een kan op laten halen en die is betrapt door de politie. Dus haar handel was weg. James en Gladys wijzen haar op de consequenties van alcohol. Ook omdat mensen daardoor veranderen en dat kan een gevaar opleveren voor de kinderen. Ze bespreken met haar of er andere dingen zijn die ze zou kunnen gaan verkopen om geld te verdienen.
Daarna gaan we naar haar dochter van 18 jaar. Ze is zwanger alleen weten we niet precies hoe lang. Ze heeft nog geen bloedonderzoek laten doen en is de vorige keer niet naar de seminar gekomen. Gladys vraagt haar waarom niet. Ze geeft aan dat ze dan weer hier en dan weer daar woont en het is vergeten. Daarom schrok ze ook toen ze Gladys zag. Ze weet dat er wel wat van haar zelf ook verwacht wordt als ze door KOP en Macheo wordt ondersteund. Gladys spreekt met haar af dat ze maandag het bloedonderzoek moet laten doen en vrijdag bij de seminar aanwezig is.
Dan komen we bij een gezin waar op dit moment de man ook thuis is. Hij werkt als boda boda (fietstaxi) en heeft vannacht gewerkt. Nu zit hij gezellig met zijn kleinste kind op schoot terwijl moeder de afwas doet en een ander klein kindje een beetje rondscharrelt. Ik krijg eindelijk een beetje een gezinsgevoel hier in dit huisje. Hij vertelt ook dat hij van zijn vrouw veel hoort over het project en dat hij erg blij is met alle ondersteuning. Mooi om dit te zien en te horen.
Dan komen we in een huisje van een meisje die een schattig dochtertje heeft van twee maanden. Ze heeft een mooi jurkje aan en is eindelijk niet zo dik in doeken gewikkeld als alle andere kinderen. Als we zitten te praten komt er een kip binnen lopen die op de “aanrecht” springt en in een pan eten gaat zitten pikken. James wijst het meisje erop en zegt haar een deksel op de pan te doen omdat dit niet hygienisch is.
Daarna komen we in het grootste huisje wat ik tot nu toe heb gezien. Er is een soort halletje, een bijhokje, kamer en volgens mij ook een slaapkamer. Er woont een meisje met haar man. Ze is vorige week bevallen. Toen we aankwamen stond ze zelf buiten de was al te doen. Niks gezellige kraamtijd! Ze heeft een ontsteking aan haar tand dus Gladys zal zorgen dat ze haar medicijnen krijgt.
We willen onderweg nog een moeder bezoeken maar die is niet in haar huisje. Gladys vraagt aan de buren waar ze is. Het blijkt dat ze in het ziekenhuis is met haar zes maanden oude baby omdat die verbrand is door porridge. Meer kan ze ons niet vertellen. Het is al een paar dagen geleden gebeurd. We geven dit later door aan Theresa die in de middag naar het ziekenhuis zal gaan met een ander jongetje. Ik ben heel benieuwd wat er precies is gebeurd en hoe erg het zal zijn.
Daarna gaan we naar het huis van Gladys. Hier vertel ik in een apart blog over.
Onderweg naar KOP vragen ze me of ik weer Mandazi wil kopen. Dat heb ik de laatste dagen steeds gedaan om de social workers wat bij hun thee te geven. Ik zeg dat dit goed is en dat ik ze dan graag wil kopen waar ze vers gemaakt worden. “O, dat is goed” zegt Gladys. “Ik heb ze vanmorgen als gezegd dat we zouden komen.”
Haha, ik moet er wel om lachen en gun het hun ook. Bij de thee horen deze weken Mandazi van Jolanda zeggen ze. Omdat Joan en Theresa vandaag veel counseling hebben betekent het dat ik een tijd moet wachten. En dat is niets voor mij om niks te doen dus ik vraag op een gegeven moment of ik soms de zakken met kleren kan gaan sorteren. Dit vinden ze een goed idee. Het is best een werk. De zakken zitten volgepropt. Heel anders dan mijn keurige koffer met nette kleding.
Tijdens het sorteren van de kleding kijk ik toch als echte vrouw een beetje wat er zoal inzit. En bedenk dat het voor de vrouwen eigenlijk leuk zou zijn als er een soort markt gemaakt zou worden hiermee zodat ze ook zelf de kleding uit konden zoeken die ze kunnen gebruiken. Nu krijgen ze tijdens de seminars een stapeltje uitgezocht door de social workers. Je zou dan kunnen zeggen dat iedereen 10 dingen mee mag nemen.
Als ik bijna twee zakken heb gesorteerd vraagt Joan me of ik het erg vind om nog mee naar een jongen te gaan waar veel problemen mee zijn. Ze willen met een aantal social workers hem gaan bezoeken. Hij is samen met zijn zusje weggelopen bij zijn moeder. Ze is alcoholist en heeft vreemd gedrag naar de kinderen, vertelt Joan. Ze kleed zich voor hen uit en ze moeten haar rug krabben. De kinderen zijn naar iemand anders gevlucht. Als we bij dit huisje aankomen zien we een meisje van een jaar of negen. Er is verder niemand. Ze weet ook niet waar haar broer is of degene die hier woont. Er is een groot gat gegraven naast het huisje. Dit heeft de jongen gedaan om een wc te maken. Ik geef het meisje een mandazi die nog in mijn tas zit terwijl ze ons naar een ander huisje brengt waar haar broer misschien kan zijn. Die is daar net weer weg. Dan lopen we door de wijk naar het huisje van de moeder die daar ook niet aanwezig is. De social workers vertellen aan het meisje dat ze morgen weer komen en dat zij nu terug moet gaan naar het huisje waar we haar vonden. Ik heb echt medelijden met het kleine ding, zeker als Joan zegt dat ze hoopt dat de kinderen deze nacht veilig zullen zijn want dat ze nu niets kunnen doen.
Brrr ik moet er niet aandenken. Het liefst zou ik haar oppakken en mee willen nemen als ik haar daar alleen terug zie lopen. Naar wat?!?!?!
Wij nemen in de wijk een matatu naar Thika. Daar kopen Joan en ik schriften voor de tienermoeders. Vorige week was ik namelijk bij de seminar en er worden zulke mooie dingen besproken en geleerd. Alleen ik denk dat ze alweer veel kwijt zijn als ze thuis zijn. Daarom heb ik het met Joan en Gladys besproken hoe ze het zouden vinden als ik voor iedereen een schrift en pen koop zodat ze dingen op kunnen schrijven en thuis misschien nog een keer na kunnen lezen. Ze komen elke week naar de seminars.
Dus veel bruikbare informatie voor de meisjes.
Salomon pikt me op in de stad om mee naar Macheo te rijden. We moeten eerst nog boodschappen ophalen bij een soort groothandel. Ik kijk mijn ogen uit. Wat een ander straatbeeld dan in Nederland. Daarna halen we medicijnen voor een jongen en dan langs verschillende scholen om kinderen op te halen. We zij al met al twee uur onderweg maar ik val om van verbazing als ik zie hoeveel er in zo’n busje kan. Verschillende zakken maismeel van 90 kg, pakken toiletpapier, pakken luiers, pakken suiker, pakken meel etc. etc. En dan nog zeker vijftien grotere kinderen. En het leuke is, geen chagerijnige gezichten. Als we bijna bij Macheo zijn en over de hobbelige weg rijden liggen ze in een deuk van het lachen met zijn allen. O, hier kunnen onze kinderen in Nederland echt van leren. Het is jammer dat Leo mijn sms niet op tijd heeft ontvangen waarin ik vraag of hij wil komen kijken als we aankomen. Het zou leuk zijn als hij had gefilmd wat er allemaal uit de auto komt.
Wel zit hij met op te wachten met een lekkere koude cola. Heerlijk even in de tuin kletsen over onze dag. En daarna een frisse douche. Ik voel me in een half uur weer een ander mens.
Daarna koken en eten bij kaarslicht omdat we geen stroom hebben. Als we nog gezellig aan tafel zitten te praten floept het licht ineens aan. Grappig en dan is ook meteen weer de actie van, kom op aan het werk! Leo achter de computer om zijn foto’s te bewerken. We zijn het nog niet verleerd de Nederlandse stress.
Morgen neem ik mijn koffers met kleren mee voor de komende seminars. We gaan pakketjes maken met kleren en kraamverband etc. .
Het speelgoed wat ik van lieve collega’s en vrienden heb gekregen wil ik eigenlijk geven aan de allereerste school waar we zijn geweest. Daar hadden ze echt helemaal niets. Ze kunnen het dan gebruiken om de kinderen wat te geven bijvoorbeeld als ze een goede prestatie hebben geleverd. Of voor en knutselles.
Het eten wat op de foto staat heb ik gekocht bij de locals voot 2 euro 70.