Seminar

Ik ga vandaag naar Kiandutu en vanmiddag een seminar geven op KOP. Best eng hoor! Als ik op KOP kom laat Gladys mij eerst zien hoe ze alles rapporteert van de moeders. En hoe de programma’s soms samenlopen. Dan bespreekt ze dit met Esther en Julia. We zien weer een aantal moeders vandaag. Gladys nodigt ook iedereen uit voor het seminar morgen op KOP. Rond half twaalf komen we bij het meisje wat voor de achtste keer zwanger is en nu van een tweeling. (ik heb hier eerder over geschreven) Ze is vrijdag wel naar het ziekenhuis gegaan maar die hebben haar naar huis gestuurd met een vitamine preparaat. Ze hebben vrijdag nog niets gedaan omdat degene die de operatie zou kunnen doen er niet was. Ze moet maar wachten totdat de bevalling begint. Terwijl ze zeker een keizersnee krijgt! Echt onzin. Ze is nu meer dan 40 weken zwanger. Dat zouden ze in Nederland nooit doen. Als we bij haar komen ligt ze weer op bed, ze heeft erge hoofdpijn en overgeven. Ook een soort bandgevoel bovenin haar buik. En daarbij heeft ze de baby’s vanaf gisteren middag niet meer gevoeld. Ze moet echt naar het ziekenhuis! Ik vraag aan Gladys of we dat niet kunnen regelen. Zij gaat een tuk tuk bestellen. De vrouw gaat zich wassen en omdat ze zo dik is wast haar zuster haar benen en voeten en schrobt haar slippers in een teil. Na een uur is de tuk tuk er en samen met haar zus gaat ze naar het ziekenhuis in Thika. Ik zeg haar dat ze zich niet meer weg moet laten sturen. Gladys spreekt af dat ze contact houden en dat zij in de loop van de middag eventueel ook naar het ziekenhuis komt. Ze geeft aan dat we beter niet samen kunnen gaan omdat ze dan alleen maar geld gaan vragen omdat ik blank ben. Ik ben blij dat ze naar het ziekenhuis is en hoop op een goede afloop. Als we teruglopen naar KOP komen we Faith en een andere social worker tegen. Onderweg koop ik voor iedereen op KOP chapati. Ik zeg dat dit is omdat ik deze week jarig ben. Natuurlijk vragen ze hoe oud ik word. Als ik mijn leeftijd zeg slaan ze dubbel van verbazing. Ze denken dat ik tussen de 40 en 42 jaar ben. We liggen dubbel van de pret en lopen gierend door Kiandutu. Ze geven me zo een goed verjaardagscadeau! Faith zegt dat ze op dezelfde manier oud wil worden als ik en niet zoals haar oma die met haar 63ste al niet meer rechtop kan lopen. Om half twee beginnen we met het seminar. Ik heb wel alles uitgeschreven wat ik wil zeggen. Als eerste laat ik ze voor elkaar drie positieve dingen opschrijven op post-it’s. Die plakken ze dan op elkaars rug. Eerst kijken ze me heel vreemd aan maar al snel krijgen ze er lol in. Ze vinden het daarna leuk om voor te lezen wat er op hun briefjes staat. Ik vraag ze of ze over mij allemaal één ding kunnen opschrijven. Het volgende staat op mijn briefjes: caring 2x, very hard worker 2x, beautifull, happy, focused, ambitious, a listener, kind, caring, lovely, interactive, supportive, encouraging, active and loving. Nou, dat zijn toch mooie woorden! Voor elkaar hadden ze ook echt mooie dingen opgeschreven en niet allemaal hetzelfde. Daarna gaan we doelen stellen voor het komende jaar. Ik heb de stappen meegenomen en in Nederland laten lamineren. Heden – hindernissen – hulpbronnen – doel. Eerst laat ik ze zelf hun doel opschrijven en laat ze daarna de stappen lopen. Het is echt leuk en zeer leerzaam om te doen en soms hebben we de grootste lol met elkaar. Faith schrijft alles voor me op en van die papiertjes maak ik foto’s zodat ik het eventueel met Joan kan bespreken. Ik moet zeggen ik red me toch wel goed met mijn Engels. Dat is trouwens mijn doel voor het volgende jaar: Beter Engels leren spreken! Rond drie uur komt de bus het terrein oprijden om me te halen. Ik ben dan net bezig om alles af te ronden. Het is anders dan in Nederland zo’n workshop geven en toch denk ik dat het een geslaagde middag is geweest.