Kalegi en haar broertjes

In de ochtend ben ik alleen in het huis en ga ik in het zonnetje mijn evaluatie schrijven over deze weken om terug te koppelen aan Joan, Marnix en Jannie. Er is een jongen in de tuin bezig met een groot kapmes om het gras te “maaien”. Op een gegeven moment roept hij mij omdat hij een slang heeft gezien. Ik haal vlug mijn fototoestel maar dan is de slang alweer weg. Hij gaat door met maaien maar ik zie dat hij toch wel erg voorzichtig is nu. Als ik net mijn computer dichtklap komt Annemieke en vraagt of ik soms zin heb om die middag met haar en Benson mee te gaan naar een buitengebied. Ze gaan twee broertjes opzoeken van een meisje wat opgenomen is in een van de huizen van Macheo. We eten snel wat en maken ons daarna klaar om te gaan. Het meisje van 2 jaar genaamd Kalegi gaat ook mee samen met haar huismoeder. We brengen Marnix, Johan en nog iemand eerst naar de stad. Dit zorgt wel voor enig oponthoud maar het is gewoon zo dat als er een auto richting stad gaat dat er dan altijd wel mensen zijn die mee willen rijden. Rond drie uur rijden we de stad uit langs de ananasvelden richting de jongetjes. Het is altijd leuk om weer andere stukken van Kenia te zien. Na een half uur draaien we van de snelweg af en gaan een hobbelige zandweg op. Deze wordt steeds smaller en we zijn blij dat we op een gegeven moment geen tegenliggers meer tegenkomen. In een heel klein dorpje met een mini winkeltje parkeert Benson de auto. We gaan te voet verder. Toen we nog in het vrijwilligershuis waren heb ik aan Annemieke gevraagd of ik mijn bergschoenen aan moest doen of dat ik op mijn sandalen kon. Die bergschoenen waren niet nodig volgens haar. Achteraf bleek dat het toch beter was geweest ze wel aan te doen omdat we om bij het huisje van de kinderen en hun oma te komen moeten klimmen, klauteren en afdalen. Het is een spectaculaire wandeling. Benson voorop met de kleine Kalegi op zijn arm, de huismoeder, Annemieke en ik. En als ik omkijk zie ik dat we steeds meer kinderen achter ons aankrijgen. Ik zeg tegen Annemieke: “We lijken Jezus wel met zijn volgelingen!”. Een schare kinderen, al dan niet in uniform, loopt achter ons aan. Ze hebben waarschijnlijk nog nooit een mzungu gezien want kijken ons heel raar aan en ik voel dat sommigen mijn arm aanraken om even te voelen. Na de eerste afdaling over een weg slaan we een heel smal paadje in wat redelijk recht naar beneden gaat. Het is soms lastig om goed je voeten neer te zetten. Het is nu droog maar ik vraag me af hoe ze dit doen als het regent en glad is! Heel in de verte zien we het huisje liggen. De oma weet dat we met haar kleindochter komen dus we verwachten dat ze thuis is. Dit blijkt niet zo te zijn als we er met de jongetjes en Kalegi aankomen. Ik vraag hoe ze ooit in dit gebied deze kinderen hebben gevonden? Het verhaal achter dit gezin is dat Kalegi met acht maanden verwaarloosd gevonden is in Kiandutu. Haar moeder is verslaafd. Doordat ze Kalegi hebben opgenomen bij Macheo zijn ze er achtergekomen dat er ook nog twee broertjes zijn. Die zijn ze gaan zoeken en daardoor in dit verre afgelegen gebied terecht gekomen. De jongens wonen bij hun grootmoeder. Zij woonde in een heel klein huisje in de heuvels. Macheo heeft gezorgd dat er een beter huisje is gebouwd met twee slaapkamers en ondersteund de grootmoeder soms met voedsel. Het is een mooi huisje maar er zijn geen bedden etc. Er liggen wat vodden op de grond. Waarschijnlijk komen er in de toekomst bedden al vraag ik me af hoe die daar ooit kunnen komen! Annemieke geeft de kinderen een paar mooie truien die in Nederland gemaakt zijn door een paar vrouwen. Na een half uur zonder resultaat te wachten op de oma vertrekken we weer naar de auto. Het is best warm dus huffend en puffend komen we via het smalle paadje weer op de grotere zandweg. Omdat we hier niet meer bij elke stap hoeven te kijken waar we onze voeten neerzetten kunnen we ook weer even genieten van de schitterende omgeving. We lopen gevolgd door weer een aantal kinderen naar het dorpje. We komen vrouwen tegen met grote bossen hout op hun hoofd. Jeetje, wat zijn die vrouwen hier toch sterk. Bij de bus aangekomen staan er heel veel grotere kinderen die net uit school komen. Ze drommen om ons heen. Als ik een foto wil maken vliegen ze allemaal verschrikt uit elkaar. Dit gebeurd een aantal keren. Wel grappig om te zien. Ze zijn nieuwsgierig en bang. Op een gegeven moment wint bij de meesten de nieuwsgierigheid. We hebben aan Benson gevraagd of hij wat te eten wil halen voor de twee kleine broertjes van Kalegi. Als we nog even in de bus moeten wachten is Kalegi aan het huilen omdat Benson en de huismoeder er niet zijn. Ik neem haar op schoot en krijg haar gelukkig stil. De hele weg terug naar Thika zit ze op mijn schoot tegen me aan. Het is een lief, verlegen en heel mager meisje. Ik wil graag samen met mijn kinderen sponsor worden van een kindje bij Macheo en besluit in de auto dat ik graag wil dat Kalegi dit wordt. Annemieke gaat nakijken of dit nog mogelijk is. Per kindje is 220 euro per maand nodig. Dit zijn twee sponsoren die elk 39 euro per maand betalen en de rest gaat via grotere sponsoren etc. Wij worden de tweede sponsor van Kalegi. Omdat we erg laat terug zijn rijden we nog langs de scholen om de kinderen op te halen bij de scholen. Ze hebben daar al lang moeten wachten op ons. Het is een gezellige boel in de bus. Er gaan weer heel wat kinderen in! Wat ben ik blij dat Annemieke me heeft gevraagd vanmiddag mee te gaan. Het was indrukwekkend en adembenemend. Ik heb veel leed gezien en ook heel veel goed werk van Macheo. En daarbij heb ik de achtergrond van ons kleine sponsorkindje beter leren kennen. Ik ben blij dat wij mee mogen werken aan een goede toekomst voor haar.