Laatste dag Kiandutu

Laatste dag Kiandutu.
Joan belt me vroeg in de ochtend om te zeggen dat ze niet met me mee gaat naar Kiandutu omdat ze met haar dochter Olivia naar de dokter moet. Ik word gebracht met de pick-up. Het heeft hard geregend gisteravond dus in Kiandutu is het een modderboel. Als we bij een bocht met een grote diepe plas komen komt er een tegenligger, een matatu vol met mensen. Hij gaat alvast door de plas waardoor wij met de auto achteruit moeten. Maar hoe de chauffeur het ook probeert de auto is niet in zijn achteruit te krijgen dus hij blijft staan waar hij staat. Wat betekent dat de matatu terug moet of moet gaan proberen langs ons te komen. Het wordt ons niet in dank afgenomen dat we niet achteruit kunnen. Er komen steeds meer mensen om ons heen staan en zich ermee bemoeien. Ook uit de matatu hangen schreeuwende mensen. De sfeer is een beetje grillig en de chauffeur doet mijn raam dicht en deur op slot. Gelukkig lukt het de matatu om langs ons te komen en kunnen we verder.
Er is vanmorgen een seminar voor MCP en later voor de tienermoeders. Als we wachten op de docent (die vergeten was dat ze bij KOP moest zijn) komt het meisje wat we gisteren hebben gezien met de ontstoken vinger etc. Ze voelt zich een stuk beter en haar vinger ziet er ook goed uit. De tienermoeders wachten geduldig, wel anderhalf uur. Ze zitten gezellig met elkaar te kletsen. Het is een leuke groep.
Als de seminar begint krijgen alle meisjes die in het programma zitten een schrift en pen. Ze vinden het heel leuk en schrijven meteen hun naam erop. Tijdens de seminar zie je iedereen schrijven, als is dit soms niet zo makkelijk op de kleine bankjes en met een kind aan de borst of op hun schoot. Het onderwerp is vandaag family planning. Ze krijgen voorlichting over de verschillende voorbehoedsmiddelen. Na de les deelt Gladys nog wat kleding uit. Altijd leuk voor de meiden. Ze zijn reuze trots op hun spijkerbroek of schoenen met hoge hakken. Ook krijgen ze deze les een pak meel mee naar huis.
Terwijl ik wacht tot Bernard me komt halen heb ik een leuk gesprek met Faith. Een jonge social worker. We hebben het over haar werk en over de mannen in Kiandutu die veel alcohol gebruiken en vaak geen goede zorg voor hun gezin hebben. Ze maakt zich hier zorgen over. En denkt dat hier de komende tijd ook geen verbetering in zal komen. Als ik vraag of er ook wel eens een seminar voor mannen is vertelt ze dat ze dit een keer heeft meegemaakt en dat de mannen niet leuk reageerden en de zak meel die ze kregen op de hoek verkochten om er alcohol voor te kopen. Wat een verschil met de gemotiveerde vrouwen uit de wijk die ik hier zie!
We hebben ontzettende lol als ik van de vrouw die met onze tassen komt een kralen tasje koop voor Steffie, de vriendin van Job. Ze vinden het heel vreemd dat ik iets voor haar koop en al helemaal vreemd dat ze gewoon bij ons komen om te eten of soms te slapen of dat we samen weggaan. Dat is heel anders hier vertellen ze. Een uur later heeft Faith het er nog over. Met Lydia, degene die ook vaak de seminars geeft, bespreek ik nog wat dingen die ze eventueel kan gebruiken. Ze is er erg enthousiast over en geeft me haar email adres zodat ik haar wat extra informatie kan sturen.
En dan is het moment van afscheid van Kiandutu en de lieve gedreven mensen met wie ik samen heb gewerkt. Tijdens de thee hebben we nog maar even mandazi gehaald als afscheid.
Ik ben rond half drie thuis. Leo is nog aan het fotograferen in de kassen. Ik zie allemaal vrouwen gebogen staan te werken terwijl Leo er tussen zit. Als hij ook thuis is vertelt hij dat hij de koeien en de kassen en hun medewerkers heeft gefotografeerd. En ook de kippen. Hij is er midden tussenin gaan zitten. Eerst waren ze bang voor hem maar later ging het beter. Al denk ik dat ze vandaag geen eieren hebben gelegd!
Omdat we wat spullen voor Rein en Marjon op zouden halen in de Bleu Post besluiten we dit nu te gaan doen. We bellen een taxi. Die ons naar Thika brengt waar de chauffeur samen met Leo twee jikko’s gaat kopen. Die had ik de vorige keer ook meegenomen. Hierop wordt in Kiandutu en denk op meer plaatsen in Kenia gekookt. Wij gebruiken hem als BBQ.
Daarna rijden we in de stromende regen naar de Blue Post. Wat is het heerlijk om er even uit te zijn. Gewoon zelf ergens naar toe. We drinken eerst wat met een lekkere Semosa. Daarna gaan we langs de winkeltjes. Ik houd er niet van om dan constant achterna te gelopen te worden en dat je moet onderhandelen over de prijs. Daarna lopen we door de tuin naar de waterval. Die behoorlijk wat water te verwerken heeft door de regen. Als we de spullen hebben opgehaald drinken we een lekkere espresso. Ik neem er cake bij en schrik van de grote hoeveelheid die je hier dan krijgt. Bijna een halve cake!
We genieten van onze avond uit. Rond half acht bellen we de taxi die ons door het drukke verkeer naar huis brengt. Elke keer verbazen we ons weer over het verkeer hier in Kenia. Is je vrachtwagen stuk dan zet je die midden op straat en gaat hem repareren. Alles gaat kris kras door elkaar heen. Tuk tuks, matatu’s, vrachtverkeer, fietsers, motoren en voetgangers. Ik ben blij dat ik gereden word.
We hebben die nacht echt een gigantische tropische regenbui van uren. Als we in bed liggen moeten we beide denken aan de huisjes in Kiandutu waar nu gezinnen/moeders met (kleine) kinderen liggen. Het water zal dwars door de gaten in het dak komen en als ze geen bed hebben liggen ze nu gewoon op de vieze natte grond. Ik moet zeggen dat ik tranen in mijn ogen voel komen als ik hieraan denk.