Kleding
Blijf op de hoogte en volg
05 Mei 2015 | Kenia, Thika
Gisteravond zijn er twee nieuwe vrijwilligers aangekomen. Renee is mee geweest om ze op te halen en Annemieke en ik hebben hun opgewacht. Johan is door al dit vrouwen geweld verhuisd naar een ander plekje waar hij kan slapen. Eten zal hij wel regelmatig met ons samen doen. Omdat er veel file was zijn ze pas laat in het huis en daarom wordt het een kort nachtje. Annemieke gaat vandaag met me mee naar Kiandutu. Er is een seminar voor moeders en daarom neem ik vandaag ook mijn koffers met baby- en kinderkleertjes mee. Als we op KOP aankomen zijn ze net bezig het kantoor naar een andere ruimte te verhuizen. Hierdoor krijgen de verpleegkundige en de maatschappelijk medewerkster een eigen ruimte. Dit zal veel meer rust geven in de gesprekken die zij moet voeren. Grappig dat dit gisteren in de training ook naar voren kwam als hindernis voor haar dat ze met kantoor in één ruimte zat. En ze het toen helemaal niet over deze verhuizing hebben gehad. Er zijn nog maar twee moeders voor de seminar. Dus wachten! We gaan ondertussen de koffers uitpakken en pakketjes maken met kleding. Rond een uur of half elf begint de seminar toch. Het gaat vandaag over HIV positief en hoe daarmee om te gaan bijv. met borstvoeding. Na die tijd krijgen de moeders (acht inmiddels) allemaal een pakketje met babykleertjes. Ze zijn er heel blij mee aan gaan meteen kijken wat er precies inzit. Daarna gaan we de wijk in om nog een paar pakketjes weg te brengen. We gaan ook naar het huis van het meisje wat moet bevallen van een tweeling. Van Gladys heb ik al gehoord dat ze in het ziekenhuis is opgenomen omdat ze nog weinig vruchtwater had en de kindjes moe waren volgens de dokter. Ze is in een soort wachtrij geplaatst voor de keizersnee omdat de gene die moet opereren er nog steeds niet is of een enorme achterstand heeft!?! De moeder van het meisje heeft tegen Gladys gezegd dat ze erg blij is dat we met overredingskracht hebben gezorgd dat het meisje naar het ziekenhuis is gegaan. Ze wilde namelijk niet omdat ze toch steeds weer teruggestuurd werd. Ik ben blij dat ze daar nu is, de verantwoordelijkheid ligt bij de artsen, maar mijn onrustige gevoel is nog niet weg! Ik spreek met Gladys af dat ze me wel even laat horen hoe alles is afgelopen. Omdat ik drie jaar geleden Jikko’s heb gekocht die we als BBQ gebruiken vraag ik aan Gladys of die in Kiandutu ook te koop zijn. Tot mijn grote vreugde is dit zo. Dus ik koop er één voor mezelf en één voor Roëll omdat die van hem gesneuveld is. Dit zijn echt geweldige dingen. Ze koken er hier op in de huisjes. Na een tijd op KOP te hebben gewacht worden we opgehaald. Ik neem afscheid van de mensen in Kiandutu want ik weet niet zeker of ik er deze keer nog kom. Morgen een dagje mijn verslag uitwerken. Donderdag ga ik met Annemieke een dagje naar Nairobi en vrijdag in de avond alweer richting huis. Ik kan er nu al naar verlangen om lekker op mijn bank te liggen of te zitten. Door alle rechte stoelen, harde banken en die rottige rib heb ik niet lekker kunnen zitten deze weken. Op de terugweg naar Macheo halen we de andere huisgenoten op bij de supermarkt. Zij hebben vast de boodschappen gedaan voor de komende dagen. Dit moet je altijd even goed regelen. Je kan niet zomaar in een auto of bus stappen om naar de stad te gaan. We blijven mzungus.