Een week in Nederland

Alweer een week thuis! Op dit moment heb ik nachtdienst op mijn werk.Het lijkt alweer een hele tijd geleden dat ik uit Thika weg ben gegaan. De eerste dagen waren ook erg druk. Ik weet dat ik dit een volgende keer niet meer zal doen. Het is ook raar hoe snel je weer in het haastige leven wordt opgenomen. Er is deze week alweer zoveel gebeurd. En ondanks dat ik de problemen van de mensen in Kenia heb gezien, grijpen mijn eigen beslommeringen mij ook weer aan. Soms roep ik "Ik wil weer terug naar Kenia!" De laatste paar dagen waren rustiger en ik merk dat ik ook niet echt op gang kom. Het Keniaanse tempo zit er ineens weer in. Ik laat het maar even gebeuren. Er is nog zoveel om over na te denken. Gisteren heb ik mijn blog eens zelf gelezen. Wat een verhaal en wat een ervaringen. Tijdens het lezen komt alles weer boven en merk ik dat er zelfs dingen in staan die ik alweer was vergeten. Op mijn werk heb ik ook al vaak mijn foto's laten zien.
De hele reis is voor mij een groot leerproces geweest. Vorig jaar heb ik een stukje in het blad Nataal gelezen waar een verhaal over Janny en het Moeder en Kind project in stond. Met haar heb ik contact opgenomen en later heeft zij mij in contact gebracht met Rein en Marjon. Zij hebben mij in de gesprekken en door de foto's enthousiast gemaakt voor Kenia. Eind van vorige zomer heb ik tijdens een bijeenkomst bij Janny een ontmoeting gehad met Marnix. Die dag voelde al als een warm bad. Het was heel leuk om veel andere vrijwilligers te spreken. Na die tijd ben ik mijn reis gaan plannen. Best spannend om dat allemaal zelf te doen. Ik weet eigenlijk niet hoe dit plan ineens is ontstaan. Ik heb het altijd erg interessant gevonden en stoer als mensen vrijwilligerswerk gingen doen in het buitenland. Het was nu de tijd in mijn leven om dit ook te doen. Onbewust heeft het denk ik altijd in mijn achterhoofd gezeten dit eens te gaan doen.
En begin maart was het zover. De reis er naar toe was iets waar ik het meeste tegenop zag. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan. En weet ik voor de volgende keer hoe het allemaal in zijn werk gaat met een visum etc.. In het vrijwilligershuis maakte ik mijn eerste "studententijd" door. Leuk om te ervaren. De Engelse taal was en is een groot leerpunt voor mij en daar heb ik me redelijk doorheen geslagen. Al zal ik voor volgende keer wel zorgen dat ik Engelse boeken ga lezen. Het "alleen" zijn is me goed afgegaan. Het voelde zelfs heel rustig om eens even alleen aan mezelf te denken en niet voor anderen te hoeven zorgen. Ik denk ook dat ik redelijk flexibel ben. Het was heel leuk om zoveel nieuwe mensen te leren kennen en een hele andere cultuur. Het verkeer en de matatu waren mijn grote angst. De fietstaxi een uitkomst. In Kiandutu was het of ik zeventig jaar terugging in de tijd. Ze leven daar volgens mij zoals mijn moeder toen ze jong was. Dit zoals ze spelen, de voorlichting die ze krijgen, hun geloof en meer dingen. Drieenhalve week was een goede tijd om te gaan. Een week eerder had ik nog niet naar huis willen gaan. Toen ik het seminar voor de zwangere vrouwen en de communicatie cursus had gegeven had ik het gevoel voor deze keer klaar te zijn.
Op Schiphol zei ik wel: "Yes, ik heb het volbracht, en het is een geweldige ervaring geweest!"
Ik ben zo blij dat ik deze reis heb mogen maken en al deze indrukken mee mag nemen in mijn verdere leven. Macheo doet zoveel mooi en waardevol werk. Kijk allemaal nog eens op www.macheo.nl en lees over alles wat ze doen om kinderen een goede toekomst te geven. En al de andere projecten. Ik heb me echt thuis gevoeld en ben heel dankbaar wat Macheo voor mij heeft gedaan tijdens mijn reis. Alles kon geregeld worden. Ook Marnix is een geweldige betrokken gastheer voor de vrijwilligers.
Joan is nog aan het uitzoeken hoe "legaal" de verloskundige werkt en zodra ze dat weet kan ik jullie laten weten hoe het geld besteed gaat worden.