Naar huis.

Donderdagochtend gaat om vier uur mijn wekker. Ik heb niet veel geslapen. De laatste spullen gaan in mijn koffer en maak een bakje yoghurt met muesli. Dan komt Annemieke met een slaperig hoofd uit haar kamer en Wil volgt al snel. Zo lief dat ze me nog even gedag willen zeggen en uitzwaaien. Om kwart voor vijf je bed uit is niet niks!
De auto komt om precies vijf uur. Het is geloof ik de eerste keer dat iets op de afgesproken tijd is. De chauffeur duikt eerst nog onder de motorkap. Dat voorspelt niet veel goeds. Annemieke en Wil zwaaien me uit en na de laatste keer getekend te hebben bij de bewaker bij de poort rijden we de weg op richting Nairobi.
Het is maar goed dat ik niet achter het stuur zit. Het is pikdonker en langs de kant van de weg lopen mensen, of zie je mensen die aan het joggen zijn. Fietsers zonder licht. Auto's zonder licht. Politie blokkades die nu afgezet zijn met een lantaarntje. Mensen die oversteken op de snelweg. Constant moet je alert zijn. Als we even gaan tanken liggen daar twee geitjes in een kuil op de weg te slapen. De pompbediende komt slaperig uit haar onderkomen. Ik moet wel lachen, ze ziet eruit of het twintig graden onder nul is. Dikke wollen muts tot over haar ogen, daar overheen een capuchon van een dik ski-jack, Lange broek met daaroverheen een lange jurk.Dikke schoenen en ze loopt in elkaar gekrompen van de kou!
Onderweg zie ik de laatste mooie zonsopgang in Kenia. Wat een kleuren!
Bij het vliegveld aangekomen worden mijn koffers vanuit de laadbak op een karretje gezet en neem ik afscheid. Als ik wegloop zie ik dat er een politie agent naar de auto komt en met een zaklamp op het raam schijnt. Ze klimt in de auto. O nee, toch niet weer een bekeuring of meer voor het kapotte raam? Vorige week heeft één van de chauffeurs hiervoor nog een nacht in de cel gezeten en is er veel geld betaald. Deze maand zou de ruit gemaakt worden. Ik hoop dat het goed gaat. Gelukkig zie ik na een tijdje de auto niet meer staan.
Ik sluit aan in de rij om mijn koffers door de scanner te halen. Er wordt nog wel even aan me gevraagd wat erin zit? Twee chicco's. Hier koken de vrouwen op in de huisjes. Ik heb ze voor Job en Roëll meegenomen. Je kan ze ook gebruiken als BBQ. Ze zijn wel zwaar en ik hoop dat ze heel overkomen.Daarna ga ik in een lange rij staan om in te checken. Wat achteraf niet nodig bleek want ik had dit al via internet gedaan. Sorry Annemieke, toch niet goed geluisterd!
Dan door de douane en het formulier van het visum. Het is nu rond half acht. Om 8.15 uur vlieg ik, alleen staat mijn vlucht niet op het bord. Na een tijdje toch maar vragen. Blijkt dat ik allang kan boarden. Het vluchtnummer is anders omdat het geen KLM is maar Kenian Airlines. Ach, scheelt me weer wachten. Ik kan bijna meteen het vliegtuig in. Als ik mijn stoel heb gevonden blijkt het dat er niemand naast me komt. Ik heb drie zitplaatsen voor mezelf. Heerlijk. Ik heb zelf even geslapen tijdens de vlucht. De hele weg kan ik nergens de tijd zien en ik laat het dus maar over me komen. We zien ook niet op het scherm waar we vliegen.
Precies op tijd landen we op Schiphol.
De koffers laten even op zich wachten. Ik heb ondertussen contact met Roëll en Anneke. Ze staan op me te wachten. Jammer genoeg kom ik net uit een andere uitgang. Hé, ik had het net zo leuk gevonden om ze te zien staan. En ze zijn met een heleboel. Zo lief. Mijn moeder, Job, Roëll, Paulien, Leo, Anneke en Mieke. Grote ballon met welkom, mijn moeder een strik op met Welkom thuis. Een mooie roos. Mijn kinderen sluiten me meteen in de armen. Wat een rijkdom al die lieve mensen. Politie schijnt op elke luchthaven te zijn. Want Leo heeft meteen ook een politie auto achter zich als hij over de busbaan gaat om mijn moeder op te halen. We gaan naar Anneke. Daar heeft Mieke heerlijk gebak gezorgd. Roëll en Job willen meteen weten wat ik mee heb genomen. Ze zijn helemaal weg van de chicco's. En hebben meteen wilde plannen. De tassen voor de vrouwen zijn ook snel verdeeld.
Daarna gaan we gezellig met zijn allen aan tafel. Tijdens de koffie kijken we wat foto's. Het is heel raar al die beelden te zien en er niet meer te zijn. Ik mis het nu al. De foto's van de safari vinden ze ook allemaal prachtig, vooral de leeuwen en de filmpjes.
Als ik in Purmerend kom zie ik heel groot op de stoep "WELCOME HOME". Dit heeft Roëll met stoepkrijt gedaan. Wat een thuiskomst!
Het huis is keurig en ze hebben mijn bed opgemaakt zodat ik daar, na een heerlijke douche, zo in kan kruipen.
Het rare is dat ik in de nacht weer met de Nederlandse stress in mijn lijf wakker word. Dit heb ik in al die weken in Kenia niet gehad. Toch maar snel weer een keer terug dan.
Vandaag heel veel gewassen. Deze keer in het machien en niet met een stukje zeep op de hand. Ook mijn schoenen ontdoe ik van het rode stof uit Kiandutu.
Ik ben weer thuis na drieënhalve fantastische weken in Kenia. Van elke minuut heb ik genoten en heb ik alles in me opgezogen. Wat een indrukken!
Dit is niet mijn laatste blog want ik wil binnenkort nog wat vertellen over Macheo en hoe we het ingezamelde geld gaan besteden. Leuk dat jullie me hebben gevolgd tijdens mijn reis. Bedankt. X