Geboortebeperking

Maandag 27 april. Koningsdag in Nederland. Oh, ik mis het wel dat ik niet met mijn moeder en zussen lekker op de marktjes rond kan struinen. Vandaag gaan Annemieke en ik naar het ziekenhuis in Kiandutu voor de family planning dag. Er komt een team uit Nairobi om vrouwen te helpen met geboorte beperking. Er zijn verschillende methodes. De prikpil, 3 maanden betrouwbaar. Implanon (no-pland) 3 tot 5 jaar. Spiraaltje 10 jaar of sterilisatie. Vorige week is er op KOP hier tijdens een seminar al informatie over gegeven. Annemieke en ik zijn rond negen uur in het ziekenhuis. Gladys is daar al met een aantal vrouwen en er komen er steeds meer. Het team uit Nairobi heeft veel file en er is een boom over de weg gevallen. Uiteindelijk komen ze pas om 13.00 uur aan. Dus het is een dag van wachten. Wel gezellig dat we ook samen zijn. Het ziekenhuis wordt steeds voller. Buiten is een bijeenkomst aan de gang voor de schoonmakers van Kiandutu. Dus er is al veel lawaai. Plotseling begint ineens iedereen te rennen en horen we veel lawaai. Annemieke kijkt me aan en zegt “Zijn we hier wel veilig?” Zij had al een kamer uitgezocht waar we in konden vluchten. Gelukkig is het snel weer rustig. Ik denk dat het een klein opstootje is geweest bij de wachtende patiënten. Dan komt de verpleegkundige van het team en zij gaat in de gang de verschillende manieren van geboorteplanning uitleggen aan de vrouwen. Dat doet ze erg goed. Ze heeft een voorbeeld van een baarmoeder met een spiraaltje erin. De vrouwen mogen het spiraaltje allemaal even vasthouden. Zo ook de staafjes van de implanon. Als voorbeeld van een sterilisatie heeft ze een soort schort waarop plaatjes staan. De vrouwen stellen ook echt vragen. De verpleegkundige begint vast met het eruit halen van de implanon bij vrouwen en later het plaatsen. Er is ook een man bij die zoals we later merken een soort vliegende keep is. Annemieke en ik mogen meekijken met de implanon. Eerst zien we hoe zo’n staafje eruit gehaald wordt. Sommige gaan echt niet makkelijk. Er wordt behoorlijk in de arm gewroet. Daarna worden de staafjes geplaatst. Het is lopende band werk. Als ze voor drie jaar beschermt willen worden krijgen ze één staafje en als ze kiezen voor vijf jaar worden er twee staafjes geplaatst. Als ze een staafje geplaatst hebben zetten ze even een kocher op de wond als een soort hechting en daarna krijgen ze een pleister. Na er een paar gezien te hebben gaan we weer naar de gang en gaan bij de vrouwen zitten die gesteriliseerd gaan worden. Het is half twee als Gladys komt zeggen dat de auto al voorstaat om ons te halen. Ik baal als een stekker want ik wil zo graag een sterilisatie zien. We vragen of hij nog even kan wachten want bij de volgende mogen we meekijken. Zo’n sterilisatie duurt tussen de 10 en 20 min. en daarna mogen ze nog een half uurtje in een kamertje uitrusten. Als wij de kamer binnenkomen zit er al een vrouw op de brancard, natuurlijk wordt er ook overlegd of de vrouw het goed vindt. De dokter moet voor we beginnen eerst nog nieuwe batterijen in haar hoofdlamp doen. Verbazingwekkend hoe ze hier werken. Er komen steeds mensen binnenlopen. De ramen staan open. En echt steriel zoals in Nederland zijn de instrumenten en doeken niet. Eerst wordt er verdoofd en dan wordt er een wond van een paar centimeter gemaakt bij de vrouw waardoor ze de eileiders gaan zoeken. De vrouw waar wij bij zijn heeft zoveel pijn dat ze zich niet kan ontspannen en al haar spieren aanspant en daardoor ook haar buikspieren zodat de dokter er helemaal niet bij kan. Ik ga bij de vrouw staan om haar proberen te helpen. Ik kom weer in mijn doula rol. Ze kijkt me steeds aan maar ik kan haar niet met een ademhalingstechniek helpen omdat ik merk dat ze die hier helemaal niet kennen. Op een gegeven moment zegt de arts dat Annemieke de man moet gaan halen die vliegende keep is. Als ze de kamer uitgaat roept Gladys haar na “Annemiek Annemiek whats happening!” Annemiek vliegt drie kamers binnen voordat ze de man gevonden heeft. Als deze bij de vrouw is gaat hij heel hard met een pakje handschoenen boven haar staan te wapperen en met haar praten. Maar de vrouw heeft teveel pijn. Annemieke neemt mijn plaats over bij het hoofd van de vrouw en ik ga proberen met drukpunten op haar voeten om haar rustiger te krijgen. Ondertussen assisteer ik ook nog een beetje door te zorgen dat er elke keer genoeg gazen liggen om te deppen. Het zweet staat op het voorhoofd van de dokter. De verpleegster heeft ook een zware klus omdat ze constant de wond moet proberen te spreiden met twee lepels. Ik denk echt dat ze morgen spierpijn heeft. Uiteindelijk hebben ze een eierstok gevonden en afgebonden. Maar de tweede kunnen ze niet vinden mede doordat de vrouw zoveel pijn heeft. Ze moet een andere keer onder algehele anesthesie om dit als nog te doen. Annemieke en ik helpen de vrouw met aankleden en haar schoenen aan te trekken. Ze wordt daarna door de man meegenomen naar de kamer er naast waar ze nog even mag liggen. Ze is misselijk en ziet grauw onder haar bruine huid. Al met al heeft het anderhalf uur geduurd! De arts zegt dat we nu wel ook de volgende moeten bekijken omdat het veel makkelijker kan gaan. Dit kan helaas niet want de chauffeur staat nu al twee uur te wachten. Annemieke en ik blijven de hele dag onder de indruk van deze dag. In de avond gaan we met een hele grote groep uit eten. Kenianen en Nederlanders. Het is gezellig. We eten kip met patat.