Up-date

Dinsdagavond was de laatste avond van Ellen, een andere vrijwilligster. Er was al afgesproken dat ze samen gingen eten in Thika. Natuurlijk ben ik meegegaan zodat ik iedereen kon leren kennen. Teuntje en ik zijn met de matatu gegaan. Dat is een busje wat overal stopt en het liefst zoveel mogelijk mensen erin laat anders vertrekt hij niet eens. Op zijn minst twintig. Je wordt gewoon geronseld. Een ervaring op zich. Als er geen plaats meer is wordt er een plankje tussen de bankjes gelegd en daarop kan dan ook iemand gaan zitten. In de stad aangekomen zijn wij een paar boodschappen gaan doen en heb ik een telefoonkaart gekocht zodat ik bereikbaar ben. Later kwamen Panu en Arjan bij ons. We zouden ergens gaan eten maar konden het restaurantje niet vinden. Overal vragen maar niemand wist het. Teuntje spreekt gelukkig ook wat Swahili. In het restaurant kwam Ellen ook. We hebben goed gegeten, al kreeg Arjan een broodje met schimmel erop. Het was jammer dat ik gister toch een migraine aanval kreeg. Dus mij smaakte het eten niet zo. Tijdens het eten kwam er een Keniaan die voor ons ging zingen en ik weet niet wat hij allemaal over ons heeft afgeroepen met zijn grote kwast. We zijn met z’n vijven in een taxi terug gegaan. Dat was wel erg krap. En onderweg was het even angstig toen er politie aan de kant stond. Dat is trouwens ook een verhaal apart. Maar dat komt nog weleens.
Rond negen uur waren we thuis en toen maar vlug naar mijn bed. Eerste avond Thika.

De volgende ochtend na een nacht boven de wc van de migraine te laat wakker geworden. Met Marnix overlegd wat te doen. Later in de ochtend ga ik toch met Joan in de matatu naar Kiandutu, de sloppenwijk. Het laatste stuk gaan we met een fietstaxi. In eerste instantie dacht ik het ziet er allemaal redelijk uit. We fietsten door een bamboe laan. Dit bleek nog niet de sloppenwijk te zijn. Hoe verder we gingen hoe armoediger het werd. Eerst heeft Joan me mee naar KOP genomen. Het eerste kamertje was de medische post. Daar zat een kindje Paulo die een pan kokend water over zich heen had getrokken. Zijn benen en genitaliën waren verbrand. Hij zat daar doodstil op schoot van zijn moeder. In de kamer ernaast waren acht kindertjes aan het spelen. Allemaal heel rustig, ieder met een blokje. Ze zitten in een voedingsprogramma. Toch is het leuk om contact te maken met ze. Daarnaast zat een schoolklasje. Van iets oudere kinderen die nooit scholing hebben gehad om ze in één of twee jaar te worden bijgespijkerd.
In de keuken hebben we even thee gedronken. Thee met heel veel melk. En voor het eerst op een w.c. daar. Een gat in de grond en zo donker als wat zodat je niet eens meer weet waar het gat zit.
Daarna zijn Joan en ik met een mannelijke en twee vrouwelijke social-workers de wijk in gegaan. Ik ben in een aantal huisje geweest. Daar staat een bank,een bed en heel veel troep. Eerst bij een meisje van vijftien jaar. Haar zusje stuurde ons door naar een andere zwangere. Daar kwamen we ook Paulo weer tegen, die stil op de bank zat. Zo zijn we in een aantal hutjes geweest. Er moet een man mee omdat het gevaarlijk kan zijn en om binnen te komen. Wat een ervaring allemaal. De laatste moeder die we hebben bezocht was een moeder van een tweeling van drie maanden, ze zijn vernoemd naar Rein en Marjon. Dus ik heb meteen foto’s van ze gemaakt zodat ze kunnen zien hoe het met hun naamgenootjes gaat.
Daarna weer achterop de fiets naar Thika. Daar een paar boodschappen gedaan. Ik heb gehoord dat de bananen en mango’s erg lekker zijn. Ook wat yoghurt en cornflakes gehaald.
Proppen in de matatu (komt van tatu omdat de Amerikanen drie shilling wilden betalen voor een rit met het busje) en terug naar Macheo.
Nu lekker thuis op de bank met de laptop. En een heerlijke banaan (smaakt hier net als de bananensnoepjes) en een geweldige mango gegeten. In de winkels is inderdaad alles te krijgen.
Vanavond ga ik bij de kinderen in het tehuis eten.

Donderdag 8 maart.
Gisteren niet bij de kinderen gegeten. Eerst een tijd met internet bezig geweest om erop te komen. Wat zoals jullie zien niet gelukt is. Daarna mijn nieuwe kamer ingericht en alle spullen die ik mee heb genomen uitgezocht. Ik weet wel dat ik vandaag wat kleine dingetjes mee ga nemen naar de sloppenwijken voor de kinderen.
Gisteravond heeft Arjan gekookt en ik heb nog snel een fruitsalade gemaakt omdat ik eigenlijk niet mee zou eten. Marnix is echt wel iemand die aandacht heeft voor de vrijwilligers. Hij heeft gister twee keer gebeld hoe het met me ging en ik heb hem ook nog gesproken.
De hele dag Engels praten is best vermoeiend en ik vind mezelf soms ook een grote oen daarin. Iedereen doet het hier met het grootste gemak. En ik kom net met antwoorden van één of twee zinnen. We zullen eens zien hoe dat over drie weken is.



Vandaag ga ik met Gladys naar de sloppenwijken. Met haar ga ik ook bespreken hoe we de kleding die ik mee heb genomen kunnen gaan verdelen. Ik weet alleen niet hoe ik die grote koffer ooit op de plaats van bestemming krijg. Achterop de fietstaxi is dat niet te doen. Zal wel in etappes worden.
Ik heb met Joan om tien uur afgesproken. Als ik aankom is ze nog met iets bezig dus wacht ik in de hal op haar. Er komt iemand langs met een zak met een soort appelflappen en vraagt of ik ook wil. Doos die ik ben neem ik er geen. Later natuurlijk spijt.
Het is echt zo dat iedereen in Kenia wel heel erg aardig is en je altijd wil helpen. Joan vraagt waar mijn koffer is want die wordt vandaag naar Kiandutu gebracht. Ik ga hem snel halen. Wij gaan zelf ons leven weer wagen in de matatu. Jeetje als je angstaanvallen wilt ontwikkelen moet je met dit vervoer gaan. Als er ooit iets gebeurt kom je er nooit meer uit. Niet aan denken maar. We gaan deze keer niet verder op met de fietstaxi maar met zijn tweeën achterop de motor. Zonder helm natuurlijk.
Bij KOP aangekomen gaan we eerst even naar de kinderen. Er is vandaag ook een bijeenkomst voor zwangere vrouwen. Ik ga er een tijdje bijzitten, het gaat natuurlijk allemaal in het Swahili. Op een gegeven moment komt Monica me halen en vraagt of ik het leuk vind om bij de kinderen te gaan kijken als ze gaan eten.
Ze zitten allemaal op de grond met een bord rijst met bonen en andere groente. Zo klein als ze zijn eten ze bijna allemaal zelf. Ik ga de allerkleinste helpen met eten. Hij heeft niet zoveel honger, meer slaap. Het eten wrijft hij lekker uit in zijn gezicht. De andere kinderen eten soms wel drie borden. Daarna krijgen ze fruit, dit betekent dat ze in ieder geval één goede maaltijd krijgen. Na het eten hebben ze hele dikke bolle buikjes. De kleine ligt op een gegeven moment over mijn been heen half te slapen.
Later ga ik met een jongetje spelen die eerst erg om me moest huilen, later worden we grote vrienden.
Na het eten ga ik met de kinderen buiten spelen. Ik heb een klein balletje meegenomen, daar zijn we tijden mee zoet.
Dan gaat de groep met zwangere weer verder. Ook zij hebben eten gekregen en krijgen later een soort chocomelk. Ook ik heb meegegeten bij KOP, hetzelfde als de kinderen. Het was erg lekker.
Ik ga met de social-worker zitten praten. Hij vertelt wat hij vanmorgen met de vrouwen heeft besproken. Informatie over geslachtsziekten, familie empowerment en hoe ze een goede moeder kunnen worden. De vrouwen hebben vaak niet eens kleren voor hun a.s. kind of andere dingen. Hij wil ook graag dat ze een soort kit maken waar bijv. handschoenen etc. inzitten zodat ze evt. geholpen kunnen worden tijdens de geboorte en dat er dan niet de kans is de hulpverlener te besmetten.
Hij zegt dat ze nu wachten op een chauffeur die kleren komt brengen. Als de koffer aankomt vragen ze meteen of ik ook kom. Ze gaan eerst de kleren op maat sorteren en dan mogen de vrouwen steeds met drie komen en krijgen een stapel kleding. De één kijkt stilletjes voor zich uit de ander kijkt erg blij. Bedanken vinden ze hier erg moeilijk. Het zijn echt veel kleren die ik mee heb. Ik kan voor de gulle gevers niet anders zeggen dan dat ze heel goed van pas komen. En alles is ook nog zo mooi. Later ga ik weer naar het klaslokaal en daar zitten alle vrouwen met de kleding. Ze zijn alles aan het bekijken. Ik heb mijn platen meegenomen die ik gebruik tijdens mijn zwangerschapscursus. De vrouwen weten niet wat ze zien. Samen met de social-worker leg ik alles uit. Ze zijn erg geïnteresseerd. Er worden ook nog kleren uitgedeeld bij de kinderen in KOP. De meisjes van de school krijgen alle schoentjes die Ans me heeft gegeven. Geweldig vinden ze het. De jongens krijgen niets. Als ik later wegga vraag ik aan een jongetje of hij de rugtas wil hebben. Hij glundert en loopt gillend naar de andere jongens. Later komt hij terug om mij in keurig Engels te bedanken.
Het is meer rugtas dan jongetje.
We verlaten KOP weer en lopen door de wijk terug. We gaan nog kleding brengen bij de tweeling waar we gisteren ook waren. Als we aankomen zit de moeder in tranen op het bed, een klein mager meisje in haar armen. Er zijn problemen in de familie, met haar man en zijn andere vrouw. Ze wil haar kinderen nu achterlaten en weggaan. Ze is echt verdrietig. Er wordt meteen afgesproken dat Gladys morgen naar haar toekomt om het een en ander te bespreken. Ik heb echt met haar te doen.
Achterop de fietstaxi terug naar Thika. Dit vind ik trouwens het prettigste vervoersmiddel. (komt ook omdat ik zelf niet hoef te trappen) Het kost hier amper iets. 20 shilling is ongeveer 20 eurocent.
Daarna in een overoverovervolle matatu terug naar Macheo.
Lekker onder de douche als ik in het huis kom. Ik moet er toch een achterkomen of het water hier zo bruin is of dat ik zo smerig ben na zo’n dag.
Ik voel me trouwens wel een beetje een studentje in zo’n huis. En Roëll, ik kan net zoveel troep maken!
Het is nu 20.00 uur en alweer bijna bedtijd hier. Straks mijn kamer maar weer inspecteren op rare beesten.

Vrijdag 9 maart.
Ik zou een bespreking met Joan hebben maar ze belt om negen uur dat ik vandaag mee ga naar de scholen om het voedselprogramma te bekijken. Ik moet ineens opschieten. Het is laat geworden gisteravond. In de hoek van mijn kamer zit een enorme spin. Nou ja een verkleinde vogelspin. Steffie ik moet meteen aan je denken. Gelukkig krijg ik hem in een keer dood. Gister heb ik ook al een ander beest dood gemaakt en ik ben nu zo bang dat het een kakkerlak was en dat er nu overal eitjes zitten. (trauma van de vakantie in Spanje, ik mis Anneke met haar spuitbus!)
Soms moet ik hier maar niet over dingen nadenken.
Ik ga met Faith naar de scholen en mijn hoop om met een auto te gaan wordt snel de grond ingeboord. Ja ja Job en Roëll, want daar liep je moeder langs de “snelweg“ in de stof en de zon. Toen we eindelijk bij de school waren aangekomen bleken de kinderen niet aanwezig te zijn omdat er een soort sportdag was en daar waren ze heen. Dit was niet doorgegeven aan Macheo en dat betekent dan wel meteen dat er gezegd wordt dat eerst het eten van vandaag opgemaakt moet worden voor ze nieuw krijgen.
Toen ik de matatu naar een andere school. Gelukkig kwam Bernard met een auto ons halverwege verlossen en konden we met hem meerijden. Hij moest hout afleven bij scholen. Voor de ovens in de keukens. In de volgende school stonden de vrouwen eten te koken. Ugalie (een soort dik meel gemaakt van corn) en bruine bonen. De andere groenten van deze week waren al op.
Het was een grote ruimte maar erg warm.
Daarna zijn we naar de kinderen gegaan die net Poridge of wel Uty kregen. Dit wordt uit een grote emmer in hun bekers of borden geschept. Het lijkt chocomelk maar is veel dikker, een beetje slijmerig. Het vult de maag erg goed, zeggen ze. De kinderen krijgen dit rond elf uur zodat ze de ochtend goed geconcentreerd kunnen blijven werken. De schoolkinderen vinden het prachtig als ik foto’s van ze maak en willen er het liefst allemaal op.
Daarna weer naar een school waar de kinderen er die dag niet zijn. Bernard brengt hier het laatste hout. De volgende school blijven we langer. Faith en ik praten eerst met de hoofdonderwijzeres. Ze vertelt me hoe blij ze is met het voedselprogramma. Anders kon de school niet eens draaien. Kinderen komen vaak zonder eten op school. Wat een armoe toch allemaal.
We gaan kijken naar de vrouwen die aan het koken zijn. Ook hier weer hetzelfde Ugaly en bonen. Dit keer in een heel klein hokje midden in het open veld. Bloedheet en dan zulke grote pannen. Ze moeten vaak samen roeren zo dik is de Ugaly.
Daarna wordt ik meegenomen naar langs alle klassen. De kleintjes zingen voor me met handgebaren. In de hoger klassen wensen ze me eerst welkom en dan stel ik me voor en vertel waar ik vandaan kom. De lerares vraagt wat ze mee willen geven. Eén zegt : “She is smart” en een ander zegt “to be proud”.
Ze willen allemaal weleens naar Holland komen.
Dan komt er een jongen met een grote bel en de lunchpauze gaat beginnen. Iedereen gaat eerst zijn bord afwassen en dan mogen ze per klas naar het keukentje. Eerst de kleintjes. Ze zetten allemaal hun bord of bakje neer en wachten af. Er wordt ugaly en bonen opgeschept. Daarna mogen ze hun bord weer pakken. In de kleinste groep zit ook een jongetje dat wanneer hij zijn bord leeg heeft, prompt weer vooraan komt staan en daar gewoon stokstijf blijft staan totdat hij toch nog wat meer te eten krijgt. Waarschijnlijk is dit zijn enige maaltijd die hij per dag krijgt. Hij gaat er gewoon voor om die ook te bemachtigen. Maar dat koppie van hem, hij zag er zo verdrietig uit. Zijn vader is overleden en zijn moeder is HIV pos. En erg ziek.
Ik maak overal foto’s van en de kinderen vinden dat geweldig. Ze willen steeds de foto’s terugkijken. Het is moeilijk om maar één of twee kindjes op de foto te krijgen. Ze drommen meteen bij elkaar.
Wat een werk allemaal voor de kokkinnen. Als iedereen heeft gehad en er is nog een beetje over schieten de kinderen weer op het keukentje toe om nog wat te bemachtigen. Het is echt de wet van de sterkste.
En er is ook lang niet meer genoeg voor iedereen.
Faith en ik lopen weer langs de weg nadat we zijn uitgezwaaid. De matatu brengt ons later weer thuis nadat we nog wat boodschappen hebben gedaan.

Het is nu negen uur in de avond en ik ben alleen in het huis. Best een beetje eng. Gelukkig liggen er twee grote herdershonden voor mijn deur. Het enge is alleen dat ze regelmatig aanslaan! Ik zou eerst mee naar de stad gaan maar dat heb ik niet gedaan omdat het toch wel eng is hier in de avond op straat. Ik heb bij de kinderen in huis gegeten, Bruine bonen, gelukkig met twee heerlijke bananen erbij. Het was vervelend dat iedereen Swahili bleef praten, dus ik ben niet te lang gebleven. Vandaag heb ik best weer leuke foto’s gemaakt. Ik hoop dat ik er morgen een paar van op mijn blog kan zetten. Dan kunnen jullie een beetje een indruk krijgen van alles. Ik heb net een film zitten kijken en ik merk dat het al zoveel gemakkelijker wordt met de taal. Ik heb niet eens meer de ondertiteling aangezet.
Zondag komen er twee nieuwe mensen uit Nederland in het huis. En maandag gaat Pandu weg.
Dan zijn er alleen maar Nederlanders, dus hoeven we niet steeds Engels te praten.
Het is wel grappig dat ik hier een lesje beleefdheid krijg. Als je elkaar tegenkomt geef je elkaar een hand en zegt elkaar echt gedag. O, ik vergeet het nog weleens en zeg dan in het algemeen goedemorgen of zo.
Ik sprak vanmiddag de social-worker die gisteren de vrouwen lesgaf. Hij vertelde mij dat hij mij moest bedanken van de vrouwen voor alle kleren. Ze zijn er heel blij mee. “God bless me”zeiden ze. Al komt al die eer aan de goede gevers van de kleding ten deel. Het is echt allemaal heel goed terecht gekomen.
Hij zei ook dat het een hele bijzondere dag was geweest. Je hebt dagen en je hebt dagen die speciaal en goed zijn, zei hij. En dit was zo’n dag voor hem en voor de vrouwen. Ook de platen vonden ze bijzonder. Nu konden ze eindelijk een beetje begrijpen hoe een kind in hun buik zit.
Joan had me ook al een berichtje gestuurd om te bedanken voor alles.
Fijn om te horen allemaal en ook voor jullie. Ik ga in de komende tijd bekijken waar ik het geld aan ga uitgeven. Daarvoor wil ik eerst meer inzicht krijgen in de hele organisatie.
Zoals jullie zien is het eindelijk gelukt goed op internet te komen. Dankzij de externe harde schijf en nu het inpikken van een inlogcode hier tegenover. Ik zit nu lekker buiten in de schaduw tegen een muurtje, nu de foto's nog!